Passend maatwerk op Maupertuus

Op Maupertuus, een particuliere school/instituut voor kinderen met leerproblemen, zitten veel kinderen met uiteenlopende achtergronden. Ouders zoeken een oplossing voor, c.q. een verbetering van de onderwijssituatie van hun kind. Dat varieert van basisschool tot de hoogste klassen van het voortgezet onderwijs.

Wij dachten dat het een verduidelijking zou zijn, wanneer we enkele voorbeelden  zouden geven van situaties van leerlingen en/of  motieven van ouders om de keuze voor particulier onderwijs op Maupertuus te gaan maken. Uiteraard anonimiseren we de namen maar over de echtheid van het verhaal hoeft niet te worden getwijfeld. We  hebben zowel het fiat van de leerling als van de ouders wiens verhaal het betreft.

John, 14 jaar, zat op de praktijkschool, gediagnosticeerd met leerproblemen. Zowel ouders als kind hadden het idee dat er onderwijskundig veel meer mogelijk zou moeten zijn. Na 2 jaar Maupertuus behaalde John een aantal VMBO-B certificaten en een tweetal VMBO-T certificaten. John had in onze ogen VMBO-T niveau en hij wilde dolgraag naar de IVA. Deze opleiding stelde als eis het diploma VMBO-T met wiskunde en economie. John heeft toen nog een extra jaar van zijn ouders gekregen om VMBO-T af te maken. In juli slaagde hij met een gemiddelde van 7.7!  voor VMBO-T.

John is nu eerstejaars op de IVA en het gaat goed.

François zat in een grote stad op het VMBO-T. De brugklas verliep redelijk, maar in de tweede liep hij helemaal vast. Zijn moeder besloot hem op het LUZAC te plaatsen voor meer structuur en aandacht. De strakke structuur van het LUZAC werkte niet bij François. Hij bleef thuis en wilde niet meer naar school. Ten einde raad koos moeder voor Maupertuus, waar de combinatie van aandacht voor de leerproblematiek (= concentratieproblemen) en kindvriendelijk klimaat (onderwijs op maat) François weer verder zou kunnen helpen. Hij vond hier zijn draai en gaat dit schooljaar zijn VMBO-T afronden.

André kwam in groep 7 op Maupertuus. Hij was enorm dyslectisch en de gewone basisschool kon deze, bijna analfabeet niet voldoende helpen. Op Maupertuus bleef deze extreme vorm van dyslexie maar zagen we wel veel intelligentie. De frustratie bij André was natuurlijk groot. Veel hulpmiddelen zoals Kurzweil, laptop, Daisy’s, talenvermindering, voorlezen, werden ingezet en André slaagde na 6 jaren met een briljante lijst voor zijn HAVO.

Bij de staatsexamens werd veel extra hulp aangevraagd en met behulp van extra voorlezers, het verdelen van het examen over drie jaren en een positieve benadering (“Amerikaans” juichen) over alles wat wel goed ging, hield André vol en kon hij uiteindelijk toch zijn intelligentie laten zegevieren over zijn dyslexie.

Na een meer dan verdiend tussenjaar met veel duiken (zijn hobby) is hij nu begonnen aan zijn HBO-studie.

Pieter zit nu voor het derde jaar op Maupertuus en wel in onze Maatwerkgroep. Een groep waar meer dan onderwijs wordt geboden door heel veel extra zorg met individuele begeleiding en  waar bij dit onderwijs op maat het leerniveau schommelt van PRO tot VMBO-KB.

Pieter volgt verschillende vakken op BB-niveau en moet hier heel hard voor werken , het komt hem niet "aanwaaien!" Gelukkig zien we mede dankzij tips voor leren leren een positieve ontwikkeling bij Pieter en geeft hij aan dat leren" best wel leuk" is!

Dit was helaas  3 jaar geleden wel heel anders, Pieter zat op een school in Zeist en had daar een "wegloopverleden". Er waren regelmatig conflicten met medeleerlingen en leerkrachten door allerlei spanningen op school, waardoor Pieter vaak uit zijn slof schoot, in paniek raakte en vervolgens boos en verdrietig wegrende van school. De school haakte toen af en de ouders kwamen na een korte speurtocht op Maupertuus, alwaar Pieter met behulp van alle zorg om hem heen langzaam maar zeker weer plezier in school begon te krijgen en zijn zelfvertrouwen groeide. De ouders van Pieter toonden zich zeer creatief in het bijeenbrengen van de benodigde fondsen voor de zorg op Maupertuus. Pieter startte in de eerste klas van de Maatwerkgroepen en hij veranderde in een lieve, nog wat onzekere jongen, die de motivatie voor het leren weer terugkreeg en ook veel plezier kreeg in sporten. Elke dag is Pieter vroeg op Maupertuus om met zijn medeleerlingen te voetballen voordat zijn lessen beginnen.

Nog steeds moeten we er wel voor waken dat er niet teveel stress tegelijk is, zoals bijvoorbeeld teveel taken en overhoringen op één dag. Ook heeft Pieter erg veel behoefte aan een aai over zijn bol en een positieve benadering.

Omdat Pieter nu het gevoel heeft dat hij omringd wordt door "de veilige leeromgeving" van Maupertuus, kan je hem weer snel op "koers" krijgen als hij niet lekker draait.

Pieter heeft veel interesse gekregen in bepaalde vakken zoals bv. geschiedenis, hij wordt zowel op Maupertuus als thuis bij zijn ouders goed geholpen met het schoolwerk en geniet van de "snuffelstages", die deel uitmaken van het programma van de leerlingen uit groep 3 van de Maatwerkklassen. Hij stelt zich tijdens zijn stages coöperatief op, is behulpzaam, wil er veel leren en is een zeer geziene stagiaire.

Inmiddels heeft Pieter zijn voorkeur uitgesproken voor wat betreft zijn toekomst na Maupertuus: Werken in de keuken en een TOP-kok worden!

Pieter is een voorbeeld van een echt Maatwerkkind, waarbij het leren "passend" is gemaakt bij zijn (on)mogelijkheden.

Thea kwam 2 jaar geleden op Maupertuus. Zij woonde met haar moeder in het oosten van het land, maar was daar doodongelukkig voor wat betreft haar schoolse ontwikkeling. Vanwege het niet herkennen en erkennen van haar leer- en ontwikkelingsstoornissen ging het langzaamaan bergafwaarts met Thea zowel op emotioneel vlak als op het leergebied.

Thea kreeg niet de juiste hulp, werd totaal niet begrepen, had weinig zelfvertrouwen, kroop in haar schulp, wilde niets meer en werd een zielig hoopje mens, waar haar moeder geen raad mee wist.

Het gevolg hiervan was veel wisseling van scholen, onnodige doublures en tot slot werd Thea een "thuiszitter".

Via via vond haar moeder Maupertuus en dankzij de fantastische financiële hulp van haar grootouders verhuisden Thea en  haar moeder naar Driebergen om een nieuwe start te maken op Maupertuus op de basisschool.

In de twee jaar dat Thea op Maupertuus zit, zijn er kleine wonderen gebeurd, loopt het leerproces als een "trein", geniet ze van het “weer gewoon naar school gaan" en zit ze qua leerstof nu al op het niveau van groep 7.

Dankzij de zorg, de juiste begeleiding voor haar autisme en  individuele aanbod van leerstof (= onderwijsop maat) heeft Thea een "boost" aan zelfvertrouwen gekregen, doet mee aan sociale activiteiten en komen haar onderdrukte talenten naar boven, zoals tekenen, verven en dansen.

Elke ochtend zien we een stralende Thea op  het schoolplein staan, ongeduldig wachtend totdat de schoolbel gaat!

Volgend jaar zal Thea het particuliere basisonderwijs zeker met succes afronden en krijgt zij een positief schooladvies mee voor het V.O. Thea kan het nieuwe schooljaar in het V.O. als vrolijke brugpieper van start gaan.

Reinier van Kuyk (directeur Maupertuus) en Rob Broeren (directeur Maupertuus)

Maupertuus

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen

www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

driebergen@maupertuus.info

Een maatpak voor zelfredzaamheid!

Zelfredzaamheid, hoe pak jij het aan?

Wat komt er allemaal bij kijken om jezelf te redden in de maatschappij en wanneer leer je dat eigenlijk? Hoe zelfstandig moet je zijn? Hoe gedraag je je tijdens sociale situaties? Hoe los je dagelijkse problemen op? Wat wordt er van je verwacht en wat wil je eigenlijk zelf?

Veel kinderen worden geleidelijk zelfstandig naarmate zij ouder worden. Het is het dilemma van iedere ouder: je wilt dat je kind zelfstandig en onafhankelijk wordt, maar aan de andere kant  is het nog niet zo gemakkelijk om je kind los te laten. Het  is vooral lastig als je kind een ontwikkelings- en/of leerachterstand heeft. Je hebt als ouder een zesde zintuig voor het aanvoelen wanneer je kind hulp nodig heeft. Dit leidt soms tot (onbewust) overnemen van situaties en mogelijk zelfs tot het vermijden van sociale situaties, want voor je gevoel kun je ze niet loslaten. Je wilt het allerbeste voor je kind, het dagelijks leven zo vlot mogelijk laten verlopen. Je bent je er dan niet van bewust, dat je kind op de lange duur hier niet mee geholpen is.

“Jan, ben je nu klaar? Ik heb je brood al gesmeerd, schiet op, je bent weer aan het treuzelen!". Eenmaal aan de keukentafel aangeschoven valt het Hester op dat Jan zijn haar nog niet heeft gedaan, de kraag van zijn hemd naar binnen gevouwen is en dat zijn brilglazen wel erg vettig zijn. Als Jan zijn boterham met flinke happen naar binnen werkt doet Hester snel gel in zijn haar, zijn kraag goed en geeft hem een doekje voor zijn bril. Vluchtig wrijft Jan met het doekje over zijn bril. Met volle mond zegt hij tegen zijn moeder; “Zo goed?"
“Heb je je tas al ingepakt?" Jan geeft geen antwoord, pakt zijn tas en fietst weg met zijn jas nog open. Eenmaal op school aangekomen komt hij erachter dat zijn agenda thuis ligt en dat hij het S.O. van Engels niet heeft geleerd.

Herken je dit? Dat je je 's avonds in bed afvraagt of je kind het gaat redden in de maatschappij? Wat als jij niet meer dagelijks om hem heen bent om hem te steunen en aan te vullen. Dat je in een boek leest wat je kind op welke leeftijd allemaal al zou moeten kunnen. En dat je je dan afvraagt of die van jou dat überhaupt ooit allemaal gaat doen?

De meeste jongeren nemen “vanzelf” de touwtjes in handen, kiezen hun eigen weg en trekken erop uit. Jongeren met een ontwikkelings- en/of leerachterstand kunnen problemen blijven houden met de dagelijkse basisvaardigheden die nodig zijn voor het zelfstandig functioneren. Zij kunnen bijvoorbeeld niet rekenen met geld, hebben moeite met klokkijken, zijn angstig om zich tussen anderen mensen te mengen, kunnen geen orde houden tijdens het bereiden van een simpele maaltijd of kunnen niet lezen. Belangrijk is om te bekijken wat je kind allemaal wél kan en waar hij/zij nog behoefte aan heeft om de taken die voor hen belangrijk zijn weer zelfstandig te kunnen uitvoeren. Waarom? Omdat zelfstandigheid goed is voor het zelfvertrouwen en de eigenwaarde!

Op een school als Maupertuus is er een aparte klas, de Maatwerkklas. Deze groep kinderen krijgt naast het maatpakje nog heel veel extra’s.
Wij, Marloes de ergotherapeut en Hanny, een  logopedist (paramedici)van Maupertuus zijn vanaf dit schooljaar gestart met de M&H-les. In deze les wordt gewerkt aan de zelfredzaamheid. Leerlingen werken aan het zelfstandig uitvoeren van bepaalde dagelijkse activiteiten en besteden aandacht aan de communicatieve vaardigheden.
Aan de hand van een doelenlijst geeft zowel de leerling als de ouder aan wat de persoonlijke leerdoelen zijn. Het thema verjaardagsfeest is gevierd en nu zijn we bezig met het thema kerstdiner.

Voordat de kinderen zelfstandig boodschappen gaan doen bij de echte AH, oefenen ze dit in het eigen winkeltje op Maupertuus. Daarvoor zijn recepten besproken en hebben de kinderen met elkaar overlegd, wie, wat gaat halen. Iedere leerling krijgt een eigen portemonnee met geld mee. Ook oefenen we kookvaardigheden in de keuken. De veiligheid is natuurlijk belangrijk, maar ook de hygiëne. Hoe kan je zelfstandig het overzicht behouden tijdens het koken, zonder stappen over te slaan of het eten te laten verbranden? Aan de hand van filmopnames kunnen zij zichzelf terugzien en geven wij  tips/tops die gebruikt worden voor de volgende keer.
Een ander belangrijk doel is samenwerken. Dat blijkt best lastig. Het is soms makkelijker om iets alleen te doen dan ook een ander zijn deel te gunnen. Hoe lastig is het om aan te geven dát je geen hulp wil van de ander die dingen al snel voor jou wil doen omdat je het graag zelf wil leren. Deze situaties worden besproken en ook echt geoefend. Het is nodig dat de kinderen kunnen reflecteren op eigen gedrag om veranderingen te bespoedigen. Soms heb je daarvoor iemand nodig die je een spiegel voorhoudt en je in het diepe gooit om er vervolgens sterker uit te komen.

Voorafgaand aan het boodschappen doen, bespreken wij de doelenlijst. Zowel Karin als ouders geven aan dat zelfstandig boodschappen doen goed gaat. Op het moment van vertrek, vraag ik voor de zekerheid of iedereen zijn boodschappenlijst en portemonnee bij zich heeft. Karin kijkt verschikt, maar zegt niets en komt niet in actie. “Heb je alles bij je Karin?” “Mijn boodschappenlijst ligt nog binnen, moet ik hem halen?” “Ga het lijstje maar pakken, zo weet je welke producten je moet kopen.” “Oh ja.” Met het boodschappenlijstje in haar hand en de portemonnee in haar zak, loopt Karin samen met de andere kinderen de AH in. Iedereen gaat zoals afgesproken zijn eigen weg. Al snel loopt zij met haar mandje bij de groenteafdeling te dwalen en kijkt verslagen om zich heen. Ik loop naar haar toe en vraag; “Lukt het allemaal Karin?” “Nee eigenlijk niet, ik weet niet waar de producten liggen in deze winkel. Ik heb daar al gezocht naar de salami (ze wijst naar de gehakt en kipfilet), maar ik zie het niet.”
Ook het zoeken naar de andere producten op haar lijstje verloopt moeizaam. Ze oogt onzeker en durft niets te vragen aan het personeel van de AH. Op de weg terug naar school zegt Karin; “Ik vond het best moeilijk. In de winkel bij ons thuis weet ik alles te vinden.”

Wanneer je je beperkingen accepteert en je kwetsbaar durft op te stellen is de weg naar verandering het grootst. De M&H groep is daarom ook een vertrouwde groep  waarin iedereen zijn eigen belemmeringen heeft. Iedereen respecteert elkaar. Wij zien dat de kinderen echt opbloeien en elkaar goed aanvullen. Kinderen die normaal bijvoorbeeld niet zo gemakkelijk praten gaan dit langzaam doen. Een ander blijkt over onvermoede leiderscapaciteiten te beschikken.

Wij zijn super trots om onze Kennis te combineren in de M&H-lessen en zodoende bij mogen dragen aan een stukje zelfredzaamheid van de kanjers van de maatwerk-klas.

De voorbeelden zijn gebaseerd op ervaringen en dus niet terug te leiden naar personen.

Hanny van Vondelen  (logopedist) en Marloes Verheesen (ergotherapeut)

Maupertuus
Horstlaan 2
3971 LC Driebergen
www.maupertuus.info
tel: 0343-533611
email: driebergen@maupertuus.info

Kind in de knel

Het traditionele beeld van de thuiszitter is dat van een kind dat niet naar school gaat vanwege gedragsproblemen en daardoor het huis niet uitkomt. Dat beeld klopt slechts ten dele. Vergeten wordt dat er veel kinderen zijn die af en toe een dagdeel naar school gaan en dat vaak lange periodes achter elkaar. Zij staan wel ingeschreven op een school, maar fatsoenlijk onderwijs volgen is er niet bij. Onregelmatig schoolbezoek zonder dat daar een plan achter zit, betekent niet alleen onthouding van leren en je niet stabiel kunnen ontwikkelen, maar ook een gebrek aan houvast en binding. Met alle gevolgen van dien.

Mijn zoon overkwam dat: keurig ingeschreven op een reguliere basisschool, maar hij was er niet welkom om hele dagen onderwijs te volgen. De buurtschool kon niet waarmaken wat de overheid zo graag wil: elk kind goed onderwijs in de eigen leefomgeving. Suggesties van ons als ouders over tussenoplossingen, zoals de ochtenden wel naar school en de middagen andere vormen van onderwijs en scholing aanbieden met ondersteuning van school en ouders gezamenlijk, waren niet bespreekbaar. Passend onderwijs bestond tien jaar geleden nog niet. Met de beste wil van de wereld waren creatieve oplossingen taboe.

Speciaal onderwijs

Hetzelfde overkwam onze, nu zeventienjarige, zoon ruim vijf jaar geleden nog eens. Inmiddels had hij een plek gevonden op een school voor speciaal onderwijs. Wij blij, want je wilt toch dat je kind onderwijs krijgt en contacten heeft met leeftijdsgenoten. Maar ook hier liep hij vast en zat hij meer thuis dan dat hij naar school ging. De conclusie van deze school voor speciaal onderwijs: onze zoon zou niet verder komen dan groep zes van de basisschool. Ze konden hem niets meer bieden! Handelingsverlegen heet dat in het jargon. En dat terwijl deze school voor speciaal onderwijs gekoppeld was aan een school voor voortgezet speciaal onderwijs. Dan verwacht je toch meer expertise.

Op zo’n moment sta je raar te kijken als ouder van een intelligente zoon. Als ouder zet je je zo lang mogelijk in om gesprekspartner te blijven van de school van je kind. Je veronderstelt dat zij weten wat ze doen en verantwoorde keuzes maken. Ook ga je er als ouder vanuit dat de school het beste met jouw kind voor heeft. Niet dus.

Maupertuus

Enfin, voor de tweede maal wel ingeschreven staan in een school en niet het onderwijs en de begeleiding ontvangen die je van een school mag verwachten, bekroop ons als ouder een kafkaësk gevoel. Wat nu? Met de rug tegen de muur hebben we allerlei alternatieve onderwijsvormen de revue laten passeren. We wisten inmiddels al dat we van de gemeentelijke leerplichtambtenaar niets hadden te verwachten. Haar eigen woorden, dat ze ‘altijd de opinie van de schooldirecteur volgt’, voorspelden voor onze zoon niet veel goeds.

Toen kwam Maupertuus op ons pad. Samen zijn we in gesprek gegaan over onze zoon zijn gebroken schoolcarrière, zijn triggers en kwaliteiten. Onze zoon werd met open armen ontvangen en kreeg daarmee een kans! Geen mitsen en maren, maar aandacht, zorg en tijd. Er werd een perfecte combinatie van onderwijs en zorg geboden. Met een mooi resultaat: een jongen met zelfvertrouwen die eindexamen doet.

Bussemaker

Minister Bussemaker gaat de sociale ongelijkheid in het onderwijs onderzoeken. Dat biedt kansen! Hopelijk weegt zij daarbij mee dat een particulier instituut als Maupertuus al jaren voor de invoering van passend onderwijs veel werk maakte van het samenbrengen van zorg en onderwijs. Kijk naar onze zoon: in de kou gelaten door het reguliere basisonderwijs en het speciaal onderwijs, maar ontvangen in een warm bad van een particulier initiatief. Een niet te missen schakel in het Nederlandse onderwijspalet. Het kan niet anders dan dat dit een van de uitkomsten van haar onderzoek zal zijn.

Moeder van een Maupertuus-leerling

Maupertuus
Horstlaan 2
3971 LC Driebergen
www.maupertuus.info
tel: 0343-533611
email: driebergen@maupertuus.info

Samen staan we Sterk - Liefde overwint ALLES!

In Nederland hebben wij, als ouder zijnde, geen keuze of een kind wel of niet naar school gaat. In Nederland zijn kinderen van 5 tot 16 jaar leerplichtig. In Nederland móeten kinderen naar school.

Zo krijgt ieder kind de mogelijkheid om zich voor te bereiden op de maatschappij en de arbeidsmarkt. Ik ben erg dankbaar dat wij in een land wonen waar naar school gaan vanzelfsprekend is. Al heb ik door ervaring geleerd dat de nadruk niet alleen gelegd moet worden op de leerplicht, maar dat het net zo belangrijk, of misschien nog wel belangrijker is dat ieder kind op een school zit die bij hem/haar past. Een school die aansluit bij de behoefte van het kind. Alleen dán kan een kind zich optimaal ontwikkelen, uitgaande van het feit dat een kind een veilige thuisbasis heeft.

Mijn dochter zit nu voor het tweede jaar op Maupertuus. Vanaf de eerste schooldag op Maupertuus gaat ze iedere dag met veel plezier naar school. Iets wat gelukkig voor veel kinderen vanzelfsprekend is, maar wat voor haar, zolang ze naar school gaat, jammer genoeg niet vanzelfsprekend was. In haar jonge leventje heeft ze een schoolverleden achter de rug wat ik geen enkel kind gun. Vanaf het moment dat mijn dochter naar school ging werd ze niet begrepen en -  erger nog - niet serieus genomen met alle gevolgen van dien; 4 verschillende reguliere basisscholen, 2 keer blijven zitten en een lange periode van thuiszitten. Dat zijn feiten waar mijn dochter ongewild mee te maken heeft gekregen. Oorzaak: het niet herkennen en het niet willen erkennen van haar ontwikkelingsstoornissen. Onbegrijpelijk, maar vooral heel erg jammer!

Wat ik het moeilijkste vond in deze periode was niet het feit dat de betrokken scholen handelingsverlegen waren of de ontwikkelingsstoornissen van mijn dochter niet herkenden, maar dat zelfs na ieder gesprek mét bijbehorende adviezen van alle betrokken instanties en het zichtbaar achteruit gaan van het welzijn van mijn dochter, de scholen haar nog steeds niet serieus namen. Met als gevolg dat ze niet in aanmerking kwam voor extra ondersteuning/begeleiding op school en ze geen groen licht kreeg voor het speciaal basisonderwijs. Mijn dochter bleef welkom op alle 4 gezeten reguliere basisscholen, maar geen van allen konden voldoen aan haar onderwijsbehoeften. Ze glipte steeds verder tussen mijn vingers vandaan. De negatieve dramatische uitspraken van mijn jonge dochter gingen door merg en been. Uitspraken die je van niemand wil horen en al helemaal niet van een kind, laat staan van je eigen kind. Het is te triest voor woorden, maar jammer genoeg toen de keiharde werkelijkheid.

Via via kwam ik in contact met een opvang voor kinderen met autisme. Daar werd mijn dochter wél serieus genomen en stond een positieve benadering centraal. Er ging een wereld voor ons open; mijn dochter werd daar volledig in haar behoeften voorzien en ik werd daar begeleid in het hoe nu verder. Geen begeleiding in de zin van wat de opvoeding/omgang met mijn dochter betreft, maar begeleiding in hoe wij er met elkaar voor konden zorgen dat mijn dochter zo gauw mogelijk een plekje in het speciaal basisonderwijs kon krijgen. Een veilige leeromgeving waar ze de zorg en begeleiding kan krijgen die ze nodig heeft om zich op haar niveau en in haar eigen tempo te kunnen/mogen ontwikkelen. Ook kreeg ik een andere leerplichtambtenaar toegewezen en ik kwam in contact met de directeur van het speciaal basisonderwijs in onze regio. Mijn dochter kreeg bij de geestelijke gezondheidszorg een andere psycholoog toegewezen en ik kreeg een consulent van het ministerie van Onderwijs toegewezen. Als al deze mensen mijn dochter niet konden helpen, wie dan wel? Ik had nog een lange weg te gaan, maar ik had vertrouwen in deze mensen, vertrouwen in dat het goed zou komen. Samen hadden we één doel; op korte termijn een plek vinden voor mijn dochter in het speciaal basisonderwijs.

Door miscommunicatie en onderlinge verhoudingen liep dit helaas anders. Mijn dochter moest vorig jaar na de zomervakantie weer terugkomen op de laatst gezeten school en zou voor de derde keer in groep 4 komen. Alsof dat nog niet genoeg was deed de directeur daar nog een schepje bovenop door een melding tegen mij in te dienen bij het Advies- en Meldpunt Kindermishandeling (AMK). Hier moest ik het mee doen. Ik had volgens hem geen andere keuze meer. Tot het laatste gesprek ben ik netjes gebleven en ik zal ook zeker niet zeggen dat de desbetreffende scholen slecht zijn. Ze konden mijn dochter alleen niet bieden wat ze nodig heeft, namelijk passend onderwijs.

Na dagen en nachten speuren op het internet, gericht zoekend naar particulier onderwijs, en na gesprekken met nauw betrokken specialisten, kwam ik uit bij Maupertuus; particulier onderwijs voor kinderen met leer- en ontwikkelingsproblemen. 
Kinderen met leerproblemen en/of ontwikkelingsproblemen, die in het reguliere onderwijs zijn vastgelopen, worden op deze particuliere school in kleine klassen individueel begeleid door een multidisciplinair team in een veilige leeromgeving. Perfect aansluitend bij de onderwijsbehoefte van mijn dochter en met haar traumatische schoolverleden. Voor mijn gevoel de enige manier om haar weer op de rit te krijgen.

Wat heeft Maupertuus dit waar gemaakt. Maupertuus is een school waar ieder kind uniek is.

Een veilige leeromgeving waar kinderen in hun waarde worden gelaten en in combinatie met liefdevolle zorg en begeleiding, door middel van een multidisciplinair team, worden gestimuleerd zich verder te ontwikkelen. Ieder kind op zijn/haar niveau en in zijn/haar tempo. Maupertuus is onderwijs op maat en werkt in het belang van het kind!

Elke dag ben ik dankbaar en blij met de keuze die ik voor mijn dochter heb kunnen maken. Ze gaat vanaf de eerste schooldag op Maupertuus met heel veel plezier naar school en haar gehele ontwikkeling gaat met grote sprongen vooruit. De orthopedagoog van Maupertuus omschrijft haar ontwikkeling als volgt: “deze leerling heeft zich in 1 jaar tijd ontpopt van een beschadigd, kwetsbaar meisje met een laag zelfbeeld en weinig levenslust tot een sterke, stabiele en vrolijke meid dat met veel plezier naar school gaat en sociaal erg geliefd is. De achterstanden op didactisch gebied heeft ze keurig ingelopen en ze gaat met mooie sprongen vooruit. Ze is een voorbeeld van passend onderwijs waarbij wordt aangesloten aan de onderwijsbehoefte en de unieke ontwikkeling van een kind”.

Het zijn zware jaren geweest, vooral voor mijn dochter, maar wat ben ik blij dat ik haar al die tijd een veilige thuisbasis heb kunnen geven en van daaruit de energie en de kracht heb gehad om voor haar te blijven vechten. Net zolang tot ze kreeg waar ze, net als ieder ander kind, recht op heeft namelijk; een passende plek in het onderwijs.

Samen staan we Sterk - Liefde overwint ALLES!

Bedankt Maupertuus!

Carmen, Trotse mama van een Maupertuus-leerling

Maupertuus 

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen
www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

e-mail: driebergen@maupertuus.info

Wat als...

Ik kreeg de vraag: “Wat als Maupertuus er niet geweest was?”

Ik vind dat een vervelende vraag. Maar waarom eigenlijk? Omdat ik het antwoord niet weet? Of eigenlijk wel, maar is het te confronterend? Of omdat ik niet terug wil kijken maar vooruit?

Vastgelopen op school door autisme

Onze zoon liep twee schooljaren geleden vast als gevolg van zijn autistische stoornis. Hij was altijd al heftig. Heftig in zijn boosheid en frustratie en gelukkig ook heftig in zijn enthousiasme en liefde. Maar steeds meer overheerste de frustratie, de angst en de boosheid.

Hij heeft het lang volgehouden op school. Waarschijnlijk dankzij zijn talenten, waarmee hij de beperkingen vanuit zijn autisme kon compenseren. In groep 5 werd het hem te veel: een grote onrustige klas, een leerkracht die wat minder structuur bood, werk dat steeds moeilijker werd en een steeds grotere wereld naarmate hij zelf ook groter werd. Hij overzag het niet meer, had er geen grip meer op. Het lukte niet meer om zijn werk foutloos, als eerste en keurig netjes geschreven, af te krijgen. Tja, hij legt de lat nogal hoog voor zichzelf. Hij faalde in zijn beleving steeds meer. En zijn gedrag werd steeds moeilijker. Iets dat hij dondersgoed wist, maar niet meer in de hand had. Zelfs de kleine maatwerkgroep binnen zijn basisschool, was geen oplossing. Hij faalde, elke dag weer, op alle fronten. Tot hij niet meer kon. Niet meer kon leren, zich niet meer kon gedragen en er alleen nog maar angst was, 24 uur per dag.

Passend onderwijs

Het was een moeilijke tijd. Maar als ik ons kind vasthield, realiseerde ik me dat hij zelf niet wezenlijk veranderd was. Hij was nog steeds hetzelfde kind, met al zijn talenten en mogelijkheden. Nog steeds even slim, creatief en zelfs knuffeliger dan ooit. Door die momenten kon ik niet anders dan in hem blijven geloven. We konden niet anders dan doorknokken voor echt passend onderwijs, voor individueel maatwerkonderwijs. Zelfs toen bleek dat de overheid dat niet kon bieden en ons ook niet verder wilde helpen.

Een beetje tegen beter weten in maakten we een afspraak bij Maupertuus. (Hoe moest dat financieel bij een particulier instituut?) Maar ja, onze zoon is niet de enige perfectionist van de familie, dus we wilden alle mogelijkheden en onmogelijkheden onderzoeken. Wat een geluk! Na de kennismaking waren we er van overtuigd dat Maupertuus zijn beste kans was, waarschijnlijk zijn enige.
Het blijft een uitdaging, voor de leerkracht, het team, voor ons als gezin en vooral voor onze zoon. Maar hij leert weer (en hoe!), hij ontwikkelt zich, hij telt weer mee en doet niet onder voor zijn broers en zus. Het is weer fijn thuis en hij heeft er een thuis bij gekregen, waar hij zich veilig voelt.

Wat als Maupertuus er niet geweest was?

Wat zou dat voor onze zoon hebben betekend?

Ik wil daar geen antwoord op geven. Maar denkend over Maupertuus kom ik automatisch op het oude verhaal ‘Van den vos Reynaerde’ (heldenepos, 13^de eeuw) dat ik vroeger op school moest lezen. De slimme vos die niet voldeed aan de heersende normen en waarden in de maatschappij van toen. De lastpost, verguisd, maar stiekem ook vereerd, omdat hij de koning en zijn helpers te slim af was. Wat zou het voor de vos betekend hebben als hij zijn burcht Maupertuus niet had weten te bereiken? Zou het zijn einde zijn geworden? Of zou hij zijn gevlucht en de rest van zijn dagen hebben doorgebracht als paria?

Onze zoon heeft wel iets van die vos. Onbesuisd skatend of waveboardend over het schoolplein; snel, maar behendig en (echt waar) soms met een grijze vossenstaart aan zijn broekband vastgehaakt. Hij past niet binnen het huidige onderwijssysteem. Hij is zo nu en dan een ‘pain in the ass’ als gevolg van zijn frustraties. Maar hij is ook de held van het verhaal. Hij heeft zijn veilige burcht gevonden. Bij Maupertuus komt hij weer aan leren toe. We weten niet hoe lang hij daar nog zal blijven en hoe het verhaal gaat aflopen. Maar we gaan voor een ‘happy end’.

Moeder van een Maupertuus-leerling

Maupertuus

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen

www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

email: driebergen@maupertuus.info

Samen sterker

Voor schoolgaande kinderen is het heel erg belangrijk dat hun ouders en school het goed met elkaar kunnen vinden. Wanneer het niet goed gaat op school, kan de communicatie tussen ouders en school een bepalende factor zijn. Soms als oorzaak maar vaak ook juist als oplossing. Dat willen we graag benutten.

Een voorbeeld:

Boswachter

Boswachter leek hem een heerlijk beroep. Om zich alvast voor te bereiden struinde hij graag buiten rond; laarzen aan, het bos in, de conciërge helpen met de bladblazer. Wat hem betreft ging hij helemaal niet meer naar school. Wat hierbij ook niet hielp was zijn gecompliceerde medische- en gedragsmatige problematiek. Maupertuus was al zijn derde school en toen hij bij ons kwam was hij pas tien.

Zijn ouders waren geweldig. Met alle scholen waar hun zoon naar toe ging onderhielden zij een open- en proactieve communicatie, hoe moeilijk het ook werd. Bij zijn tweede school was ik als schoolpsycholoog al bij deze jongen en zijn ouders betrokken en samen hebben we met school overlegd. De ouders waren optimistisch en tegelijkertijd realistisch en met alle betrokkenen hebben we toen geconcludeerd dat hun zoon weliswaar nog steeds welkom was op school, maar dat Maupertuus beter zou kunnen voldoen aan zijn onderwijsbehoeften. Na twee jaar op Maupertuus was hij er klaar voor om weer ‘uit te vliegen’ (iets wat hij waarschijnlijk het liefst letterlijk had gedaan). Ook met de volgende school hebben ouders vanaf het begin veel- en open overleg gehad zodat er tijdig bijgestuurd kan worden, want thuiszitten ligt bij deze jongen op de loer.

Niet begrepen

Helaas loopt het niet altijd zo soepel. Dit voorjaar was er in de media weer veel aandacht voor leerlingen die niet naar school gaan, onder meer in een uitzending van Zembla en in het tijdschrift Linda. Er werden ouders en kinderen in beeld gebracht die teleurgesteld zijn geraakt in het onderwijsaanbod van scholen. Een veelgehoorde uitspraak van (ouders van) thuiszittende leerlingen is dat zij zich niet begrepen voelen door scholen. De communicatie loopt spaak.

De Landelijke Klachtencommissie Onderwijs hanteert de aanpak dat ouders en scholen er samen uit moeten komen en concludeert dat scholen soms onvoldoende naar ouders en leerlingen hebben geluisterd. De communicatie is dan niet in orde. In de gevallen waar ouders en scholen inderdaad samen een oplossing kunnen vinden, heeft de communicatie dan ook een prominente plaats: er worden gesprekken georganiseerd, wederzijdse (voor)oordelen naar boven gehaald en daardoor meer wederzijds begrip gekweekt. Want zoals onderwijsjuriste Katinka Slump in de uitzending van Zembla terecht opmerkte: het gaat vaak niet meer over het kind, het gaat over de relatie tussen ouders en school.

Gelijkwaardig maar niet gelijk

Over die relatie weten we dat ouders en school gelijkwaardige partners zijn in het onderwijs, maar ze zijn niet gelijk. Elke partner heeft zijn eigen expertise: ouders kennen hun kind het beste en zij zijn ervaringsdeskundigen, scholen zijn deskundig op het gebied van het onderwijs. Het gaat over zowel het kind van de ouders als de leerling van de school. Daarbij heeft iedereen een gezamenlijk belang: het welzijn van dat kind, van die leerling.

Nog een voorbeeld:

Lekker duidelijk

Naarmate hij verder in de puberteit kwam kon hij steeds bozer worden als we hem niet goed begrepen. Voor je het wist zat je in een negatieve spiraal met hem. Zijn moeder kende hem goed en was daarnaast ook heel sterk in de communicatie met school. Zij was op deze momenten een brug tussen school en haar zoon. Ze kon ons uitleggen wat hij bedoelde, ze kon hem uitleggen wat wij bedoelden. Want de regels op Maupertuus , die we op maat willen maken omdat niet alle kinderen hetzelfde nodig hebben, waren voor hem juist onduidelijk. Toen hij zijn middelbare school succesvol had afgerond verbaasde het dan ook niet dat hij het leger in wilde. Daar waren de regels tenminste hartstikke duidelijk.

Onderwijs op maat

Op Maupertuus bieden we de kleinschaligheid en individuele aanpak die voor veel kinderen nodig is. We bekijken per leerling, per leervak welk niveau het beste past. Hoe we de omgeving zo goed mogelijk kunnen laten aansluiten op de onderwijsbehoeften. Hiervoor gaan we veel met ouders en leerlingen in gesprek. We luisteren naar hun wensen en verwachtingen die zij als ervaringsdeskundigen hebben. Wat hopen zij dat Maupertuus voor hen of voor hun kind kan betekenen? Daar leggen wij ons advies als onderwijsdeskundigen naast. Wat denken wij dat haalbaar is voor onze leerling? Hoe duidelijker alle educatieve partners zijn, hoe beter we de wenselijke situatie kunnen benaderen.

Zorgrecht

Deze werkwijze vraagt nogal wat van ouders en scholen. Het vraagt tijd om naar elkaar te luisteren. Het vraagt wederzijds vertrouwen in elkaars expertise. Het vraagt van ouders dat zij niet alleen zorgplicht eisen van school, maar dat zij school ook het zorgrecht over hun kind geven als het gaat om onderwijs. En het vraagt van scholen dat zij met een positieve benadering dat zorgrecht over hun leerlingen oppakken. Samen met ouders, samen sterker.

Sharon Kruisdrijk - Hené, schoolpsycholoog op Maupertuus 

Maupertuus

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen

www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

email: driebergen@maupertuus.info

Van ‘vergeet-me-niet’ naar ‘zonnebloem’

Sinds ruim een jaar zijn scholen verplicht om voor elk kind een passende plek te zoeken, ook als dit kind extra ondersteuning nodig heeft. Of het nu gaat om een leerling met dyslexie, bovengemiddelde intelligentie of gedragsproblemen, elke school is verplicht om de benodigde extra hulp te bieden, of een geschikte plek te vinden die past bij de kwaliteiten en mogelijkheden van de leerling. Het doel van deze maatregel is om de duizenden (!) thuiszitters, uit hun isolement te halen en weer oprecht ‘kind’ te laten zijn.

Dit vraagt natuurlijk veel (wellicht teveel) van de scholen. Het gaat tenslotte niet om kinderen met zweetvoetjes en een snotneus. De benodigde zorg en ondersteuning vraagt meer dan onderwijs alleen. Dit is soms een te zware belasting voor een school, ook al staan er financiële vergoedingen tegenover. De extra ondersteuning voor deze leerlingen gaat soms ten koste van de rest van een groep. De kwaliteit van onderwijs is voor de overige leerlingen dan niet altijd te garanderen, en onderwijs op maat is voor een leerling met extra zorg zodoende geen haalbare kaart. Kortom; deze maatregel heeft haar gewenste effect nog allerminst bewezen. Een verdrietige constatering in de wetenschap dat er nog altijd zoveel leergierigen ongewild thuis zitten.

Uitgelicht

Een prachtig voorbeeld uit de praktijk, is een jongen met Asperger. Hij bezoekt inmiddels dagelijks Maupertuus.

Na de basisschool wandelde hij vol goede moed een brugklas met ruim dertig leerlingen binnen, op een reguliere school. Al na enkele weken zat hij volledig overprikkeld thuis. Hij was nog altijd van harte welkom op school, maar ze konden hem simpelweg niet de veilige leeromgeving bieden die hij wenste. Zonder aanpassingen was verdere ontplooiing van deze tere ziel een illusie. Leergierig als hij was, sleet hij zijn dagen met het bestuderen van nog maar een encyclopedie, of het bekijken van een herhaling van één of ander actualiteitenprogramma. Zich volledig bewust van het feit dat met iedere dag die voorbij ging, hij verder verwijderd raakte van de sociale aansluiting met leeftijdsgenoten. Laat staan van de kennis die zij wèl konden vergaren. Deze kwelling leidde tot depressieachtige perioden, waarin ook het contact met zijn ouders onder hoge druk kwam te staan. De zin van het leven was voor hem allerminst zichtbaar.

Vergeet-me-niet

Toen hij via jeugdzorg voor het eerst op Maupertuus kwam kijken, leek hij mentaal verwilderd. De kijk op de realiteit van alledag was, op zijn zachtst gezegd, matig aanwezig. Het angstige wantrouwen ten opzichte van ‘school’ in zijn algemeenheid, straalde van hem af.  Desondanks kon hij een hevige interesse voor de vakinhoudelijke kant niet verbergen. De eerste proefmaand veranderde dit beeld nauwelijks. Maar hij bleef drie dagen per week naar Maupertuus komen. Dat was winst. De behoefte om weer te kunnen leren en mee te doen met het ‘normale’ leven, won het van de onzekerheden. Hij kreeg de ruimte om zijn dagen op school grotendeels zelf te regisseren. Het was letterlijk ‘onderwijs op maat’. Als particuliere school kan je meer dan onderwijs alleen bieden. Zijn geloof in eigen kunnen groeide met de dag. Meer en meer integreerde hij binnen de groep en bleek hij steeds beter in staat volwaardig mee te doen met de lessen. In kleine groepjes van een leerling of vijf, kon hij zich behoorlijk staande houden. Vlak voor de zomer voelde hij zich zelfs sterk genoeg om een aantal proefwerken te maken. Dit bleek hem genoeg vertrouwen te hebben gegeven om ook na de zomervakantie weer naar school te komen. Hij draait vanaf dag één het volledige lesprogramma af binnen zijn eigen groep. Hij volgt alle lessen, maakt zijn huiswerk en scoort goede resultaten voor de proefwerken. Maar belangrijker nog; hij geniet van zijn schoolgang! Het verlepte vergeet-me-nietje dat we aantroffen, staat nu stevig in zijn schoenen. Als een zonnebloem, met zijn kop in de wind en zijn neus naar de zon!

Luuk Leussink, mentor/docent op Maupertuus

Maupertuus 

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen
www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

e-mail: driebergen@maupertuus.info

Thuiszitters willen niet thuis zitten!

Het is eigenlijk ontzettend stuitend dat in Nederland nog zoveel kinderen geen onderwijs krijgen omdat er geen PASSEND ONDERWIJS voor hen kan worden gevonden, terwijl dit wel degelijk tot de mogelijkheden behoort.

Het vergt slechts creatieve aanpassingen, die het regulier en het speciaal onderwijs qua mogelijkheden te boven gaan. Beide instellingen hebben “de maat van het gemiddelde", terwijl de thuiszitters juist een "Maatpakje" nodig hebben.

Sommige problematieken brengen bijzondere keuzes van kinderen met zich mee. Het dan toch simpelweg kinderen laten afhaken is natuurlijk een doodzonde!

Wij als Maupertuus hebben al vele jaren allerlei thuiszitters/ vastlopers in ons midden en zien dat met specifieke aanpassingen, bovengenoemde kinderen wel degelijk aan een diploma kunnen worden geholpen! Dit bespaart op lange termijn veel financiële en emotionele ellende voor kind en maatschappij. De aanpassingen, welke gecreëerd dienen te worden, hangen nauw samen met de situatie waardoor de kinderen daarvoor vastliepen en zijn voor bijvoorbeeld een ADD'er weer heel anders dan voor een dyslect of kind met ASS!

Een volbrachte en geslaagde schooltijd is ontzettend belangrijk voor het zelfvertrouwen en doorzettingsvermogen van een kind en daarom zouden veel meer kinderen de kans en het recht moeten krijgen uit die impasse te komen.

Maupertuus kan daarbij de weg wijzen!

Als aanvullend voorbeeld een succesverhaal van een thuiszitter, die dankzij specifieke aanpassingen en een maatpakje dit jaar al vier vakken op VMBO-T niveau met hoge cijfers heeft afgerond en volgend jaar opgaat voor nog eens 4 vakken, waaronder 2 op HAVO-niveau. Deze jongen kwam thuis te zitten nadat zijn toenmalige school, een school voor voortgezet speciaal onderwijs, de handen van hem aftrok en meldde dat de school “handelingsonbekwaam” was. Deze jongen had als diagnose ASS/Asperger en sloot zich op in zijn kamer met woedeaanvallen. Op verzoek van zijn ouders heeft Maupertuus hem ingeschreven. In eerste instantie om hem rustig te laten integreren in het Maupertuus-systeem middels een speciaal groepje van 3 kinderen met 2 “kloeken” (het “Vosje”).  Het Vosje was onderdeel van Maupertuus, in hetzelfde gebouw, maar in een andere gang, waardoor het “ver weg, maar ook heel dichtbij” was, dus een veilig plekje voor hem en voor de andere leerlingen van Maupertuus. De aandacht lag in eerste instantie op de zorg, de veiligheid, het weer “naar school gaan” en niet op het leren. De druk van het presteren werd voorlopig weggehaald. Beetje bij beetje kwam hij uit zijn schulp, leerde het gebouw “verkennen” met zijn begeleidsters, ging naar andere hulptroepen, leerde heel voorzichtig nieuwe mensen kennen, durfde uit het Vosje te komen, deed zo nu en dan mee aan pauzes op het plein en langzaamaan kwam het leren weer om de hoek kijken. Hij vroeg hier steeds meer om en hij pakte het leren weer heel snel op. Steeds meer deed hij mee met activiteiten en vakken in groepen buiten het Vosje, maar kon altijd terugvallen op het veilige hol van het Vosje! De agressie verdween, hij maakte contacten, sprak af met andere kinderen, wilde meer en meer leren, kreeg te maken met het “dagelijks leven”, zoals verliefdheid, stoeien, meegaan met excursies buiten school en verwierf zich een plaats in de Maupertuus groepen. Weliswaar bleef 1 van zijn “kloeken” hem in de gaten houden en kon/kan hij er altijd op terugvallen, maar de kloek stuurde hem vervolgens weer de grote wereld in. Het vervolg was/is mooi, puur genieten: Hij begon met het meedoen aan IVIO-deelcertificaten. Hiervoor behaalde hij direct prachtige resultaten! Dit jaar heeft hij zelfs  “gewoon” meegedaan met het Staatsexamen! Eigenlijk een simpel voorbeeld hoe PASSEND ONDERWIJS zou mogen/moeten/kunnen zijn!                                                              

Dhr. Rob Broeren en Dhr. Reinier Van Kuyk

                                                                                          

Voor meer informatie kijk op onze website: www.maupertuus.info of neem telefonisch contact met ons op: 0343-533611