Adieu

Wie kent hem niet; de onderwijzer van het Franse plattelandsschooltje uit ‘Etre et avoir’. De man die in de slotscène de tranen uit zijn ogen wrijft als hij afscheid neemt van wat in het afgelopen schooljaar ‘zijn’ kinderen zijn geworden. Een hartverscheurend moment dat bij menigeen zorgt voor het nodige kippenvel. In een dergelijke docufilm vlieg je door de tijd en zijn alle aandoenlijke shots prachtig aan elkaar geplakt. Dat maakt het natuurlijk tot een rooskleurig geheel wat toewerkt naar een tranentrekkende eindclimax. Hoe anders is soms de beleving als je met je voeten in de modder staat. Gedurende een schooljaar moet je soms hemel en aarde bewegen om vóór de zomer tot een bevredigend eindresultaat te komen.

Eind augustus begint mijn gemoed zich te roeren. De vakantie is nog niet eens voorbij en toch krijg ik al een gevoel van heimwee naar die zorgeloze weken die dus nog niet eens voorbij zijn. Aan de andere kant voel je de kriebels om weer te beginnen langzaam de overhand nemen. De nieuwsgierigheid naar de samenstelling van je nieuwe groep, het weerzien van collega’s en de frisse ambitie om meer dan ooit al je goede voornemens na te jagen. Het is een bedenkelijke mix van emoties die me jaarlijks overvalt. Maar eenmaal een voet over de drempel betekent dat onvoorwaardelijke overgave aan het komende schooljaar. Je stapt in een trein die pas weer ergens in juli tot stilstand komt. Bon voyage!

De eerste weken van het nieuwe schooljaar staan voornamelijk in het teken van kennismaking in de ruimste zin van het woord. Ik wil dat de klas zo snel mogelijk een groep wordt. Her en der wordt wat gesnuffeld en sommigen doen waar nodig een symbolisch plasje en bakent zo zijn of haar territorium af. Als dan uiteindelijk de voorwaarden zijn gecreëerd om lekker te functioneren, kan de druk wat op de ketel.

Je daagt ze uit, jaagt ze op, prikkelt ze, kalmeert ze, overtuigt ze, inspireert ze en verveelt ze. Alles met als doel; groei en ontwikkeling. Want elke leerkracht belooft in gedachten zijn leerlingen een gouden toekomst. En elke leerkracht belooft zichzelf tegelijkertijd alles te doen wat binnen zijn mogelijkheden ligt om deze belofte na te komen. Maar hoe guur voelt soms de tegenwind tijdens dit proces als zelfs de vierde instructievorm van een breuk niet beklijft. Of wanneer de goedbedoelde bemoeienis van ouders niet per se bijdraagt aan de gewenste ontwikkeling van het kind. Hoe moedeloos kan een leerkracht zich voelen als die lieve leerling wel wil maar het niet doet, of wel doet, maar het niet lukt. Het is een lange stoeipartij om het beste in eenieder naar boven te halen. En het is deze uitdaging die het onderwijs zo eindeloos boeiend maakt. Als leerkracht zie je de kinderen soms meer uren per dag dan hun eigen ouders doen. En in al die uren deel je lief en leed, ga je soms door diepe dalen maar beleef je ook prachtige successen. Want zonder wrijving, geen glans. En aan het eind van het schooljaar voel je je plotseling heel even de onderwijzer uit ‘etre et avoir’. Je schudt wat handen, zwaait je leerlingen vriendelijk uit en beseft in stilte; wat is het toch een voorrecht om leerkracht te zijn. Het was weer een mooi jaar.

Santé!

Luuk Leussink, mentor/docent op Maupertuus

Maupertuus 

Horstlaan 2

3971 LC Driebergen
www.maupertuus.info

tel: 0343-533611

e-mail: driebergen@maupertuus.info